Een papieren tijdmachine vol menselijkheid - een schoenendoos vol foto's van verhalen voor en over échte mensen!

Elke logeerpartij kwamen de schoenendoos en de vele albums weer uit de kast. Herhaaldelijk vertelde mijn oma de verhalen opnieuw. Ik kende ze uit mijn hoofd inmiddels, maar ik genoot iedere keer weer van het vertellen door haar. Hoe levendig ze dat deed alsof ik erbij was! De verhalen over poes Josje en mijn oom Ger, die riep naar de 'boekauws' (koeien) in de wei, over het winkeltje van mijn overgrootouders en hoe mijn moeder opgroeide met haar broertje en zusje. Ik hing aan haar lippen. Aan de keukentafel of op de bruine leren bank. De ene na de andere zwart-wit foto, al verkleurd en met gekrulde randen, kwam uit de schoenendoos. 

Liefs Rolinka

Daar met die schoenendoos is mijn liefde voor 'de verhalen' al ontstaan. Beleefd en gevoeld door mijn oma - voedde ze mijn honger naar eigen verhalen met beelden. Mijn eigen papieren tijdmachine vol menselijkheid! 

In de begintijd waren dat nog analoge beelden - waarop ik moest wachten om te zien wat ik gemaakt had. Soms duurde het een eeuwigheid voor zo'n rolletje vol was, of wanneer ik weer voldoende gespaard had. Dat resulteerde ook wel eens in een teleurstelling, dan was een deel van de beelden mislukt. Toch heb ik er ook veel pareltjes aan over gehouden, die mij erg dierbaar zijn! Je kunt echt zien dat het analoog is en dat ik (toen) nog niet veel begreep van fotografie. Eigenlijk was ik nog onbezonnen, naïef zoals je wilt en daardoor ook heel vrij in het vastleggen. Nu herken ik in mijn beelden van toen, al de hoge gevoelswaarde. Herinneringen maken ons tot wie we zijn. We vertellen onze verhalen met behulp van beeld. Momenten die waarde hebben kunnen we met beeld langer vasthouden, ze keer op keer belijken en als een erfenis doorgeven aan de volgende generatie. Foto's die je steeds opnieuw pakt, die doos of albums vol nostalgie! Foto's die in tijd steeds meer waard worden, omdat we ouder worden, we dierbaren verliezen. Ze laten ons zien wat écht belangrijk is. Het zijn échte verhalen, over échte mensen en sinds 2014 ook vóór echte mensen. 

In 2007 kreeg ik voor mijn afstuderen mijn eerste spiegelreflexcamera. Als een kind zo blij! Nog steeds is het mijn dierbaarste bezit (naast mijn gezin uiteraard), want fotografie werd ineens een stuk makkelijker! Geen rolletjes meer te ontwikkelen, minder mislukte foto's - want ik kon hem meteen bekijken en eventueel opnieuw schieten. Van alle technische aspecten wist ik nog vrij weinig - ik zocht het licht en maakte de foto die ik voor ogen had. Hele albums vol nostalgie zijn daar inmiddels mee gevuld. Met de geboorte van onze oudste zoon (2010) ging ik steeds meer fotograferen en ontstond ook de behoefte meer controle op mijn beelden te hebben. Alles wat ik weet van fotografie heb ik mezelf aangeleerd. Dat is begonnen rond de geboorte van onze tweeling in 2013. Dat is ook het moment geweest dat ik meer in aanraking kwam met fotografie van anderen. 

Waar mijn fotografie begon

zoeken naar mijn fotografiestijl

Doordat mijn netwerk vrij snel groter werd, leerde ik ook over presets (professionele filters), waar ik voorheen nooit van gehoord had. Jezelf vergelijken met andere fotografen is haast onvermijdelijk in dit digitale tijdperk. Een aantal jaren ben ik zoekende geweest, heb ik wat dingen uitgeprobeerd en heb ik workshops gevolgd. Mijn stijl is nog steeds een dynamisch, organisch en mooi proces. Niet iets dat van de een op de andere dag verandert, maar iets dat telkens met mij mee verandert. Wel steeds meer eigen en ik geniet nog steeds van die reis! 

Zo vind ik het heel belangrijk dat foto's kleurecht zijn. Vooral wittinten en de huid horen zo echt mogelijk te zijn. Als ik naar foto's kijk van mijn ouders, grootouders, dan zijn die kleuren tijdloos. Deze blijven mooi. De kleurenpreset die ik gebruik is van mij en deze ontwikkelt zich nog steeds met mij mee. Mijn zwart-wit preset heeft een rauw randje, een tikje dramatisch. Zwart-wit kan een bepaald beeld enorm versterken, zeker als daar een emotie in zit. Beide bewerkingen bevatten een lichte korrel. 

MIjn serendipity

In 2014 kwam er een verzoek van een voormalig studiegenootje om met haar gezin foto's te maken. Tot dat moment had ik er nooit over nagedacht dat ik met mijn werk iets voor derden zou betekenen. Het kwam gewoon niet in mij op. We hebben dat gedaan en dat gaf zo'n voldoening! Ik kan voor anderen hun verhalen vastleggen! Verhalen over échte mensen, vóór échte mensen. 

Ik ben een documentair fotograaf, juist omdat ik échte verhalen wil vangen. Zo doe ik het al jaren met mijn eigen gezin. Ik leg vast wat er is - wat betekent dat ik de boel niet regisseer. Speelgoed dat rond slingert, vieze handen of toeten, spullen in beeld - het mag er allemaal zijn. Juist die dingen samen, laten zien hoe het is. Nog belangrijker, hoe jij je later herinnert dat het was. Het zijn geen 'lege beelden', ze hebben een emotionele lading. Daar waar een draaiboek stopt, ben ik het liefst! Daar begint de menselijkheid, daar is magie. De onbewaakte ogenblikken - een aai, een traan, een hand, ... Technisch gezien hoeft een foto niet perfect te zijn, wel moet de gevoelswaarde hoog zijn. Beelden horen een gevoel op te roepen, een herinnering. Deze pure emoties en momenten zijn heel belangrijk in de series die ik maak. 

"Dat het voor de foto wel leuk is" - is geen argument. Arrogantie past niet als je voor anderen werkt. De reportage gaat niet om de foto's, het is juist andersom! De 'moetjes': de jurk in de boom - de ringen aan een tak - ... Deze beelden hebben geen emotionele waarde. Ze hebben waarde op het moment dat de bruid de oorbellen draagt, of die bijzondere ketting van oma - waardoor zij er ook bij is die dag. De ringen leg ik vast terwijl het bruidspaar hand in hand naar een speech luistert of de bruidegom die trots zijn ring aan zijn vader laat zien.  De gasten vertellen een belangrijk deel van het verhaal - het zijn dierbaren, mensen die heel belangrijk zijn. Juist die beelden worden meer waard, als je ouder wordt. Ik kom dichtbij met mijn reportages, ook bij de gasten. Met een gesprekje, een grapje, een stoel voor oma of een broodje voor de bruid. Dat gebeurt zonder camera. 

Mijn newbornreportages zijn eveneens volledig documentair. Een studio heb ik niet, ik kom bij ouders thuis. Enkel mijn camera neem ik mee. We starten met koffie en een gesprek over die eerste periode met je kleintje en hoe het met moeder gaat. Dat vormt de basis voor mijn reportage. Tijdens de reportage gebruiken we zoveel mogelijk spulletjes van henzelf. Dingen die zij met zorg en liefde voor hun kleintje hebben uitgezocht en samengesteld. 

Tegen niet elke opdracht zeg ik "Ja". Ik sluit mijn klanten in mijn hart en onderhoud warme contacten met ze. Er ontstaat een vriendschap. Dat begint al in de aanloop naar een reportage. Ik stel vragen, denk mee, ben in gesprek - ik ben er. Een vlieg op de muur ben ik dan ook zeker niet! Een klik met mijn klanten is enorm belangrijk, daarom zeg ik niet overal 'ja' tegen. Mijn werk wil ik goed doen, mezelf 200% kunnen geven en presteren en voldoening halen uit mijn werk. Is de klik er niet, dan ligt dat bij mij en niet bij de klant. Het verhaal van mijn klanten begint bij vertrouwen. Het vertrouwen dat zij stellen in mij, om vanuit mijn perspectief, hun verhaal vast te leggen. Jullie zijn het decor, maar het wordt eenzijdig verteld. Als fotograaf - storyteller - leg ik vast wat zij ervaren én ook dingen die zij niet hebben gezien. 

Het is nooit een A-Z verhaal. De sfeer en het gevoel zal ik zeker vangen. Als de kijker het ervaart alsof ie erbij was, dan is mijn opdracht geslaagd. 

Soms verkoop ik nee